Outback

26 april 2010

Om half 6 ging de wekker en om vijf over zes zaten we in de auto. Het begint net licht te worden. Gelukkig komen we onderweg geen kangaroes of walibis tegen, nog een deuk zou toch slordig zijn.

De weg valt eigenlijk mee. Hij is van hetzelfde kaliber als de 2WD-routes bij Arkaroola. Wel moeten we inderdaad door drie kreken heen rijden. Bij eentje was de hele weg weggespoeld en hadden ze een omleiding gemaakt naar een beter, lager stukje kreek. Maar we kachelen met een gemiddelde snelheid van 60km/u er door heen en zijn na twee uur bij een dorpje, Copley. Het dorpje heeft schatten wij zo’n 60 inwoners maar heeft wel een winkel, een bar en een bakkerij en, heel belangrijk bleek een uurtje later, een garage!

We zijn bij de bakkerij gaan eten voor ontbijt. Een hele vriendelijke dame runt de zaak. Ze komt uit de UK en woont al 33 jaar hier. Heel gezellig en spraakzaam. Nadat we lekker hebben gegeten, willen we weer verder maar, helaas, een van de banden heeft begeven. Helemaal plat! Gelukkig, en daar komt ie, is de garage 50 meter verderop. De man daar is iets minder spraakzaam als Shirl van de bakkerij. Het enige wat hij zegt is: “Bring the tire here and I’ll fix it” We hebben vergeefs geprobeerd om hem zover te krijgen dat hij de band wilde verwisselen, maar daar trapte hij niet in. Okay, dan moeten we het dus zelf doen. De eerste uitdaging was al om de krik uit de auto te krijgen. Eerst moest alle bagage er uit want zo’n ding ligt natuurlijk onderin en daarna zat hij ingenieus bevestigd. Het bleek dat je hem tegen de klok in moest draaien en dan klikte het ding los. Toen we de band bij de man brachten bleef hij zijn hoofd maar schudden. Er kwamen zowaar woorden uit. De band was totaal versleten en volgens hem was het schandalig dat de verhuurmaatschappij de auto zo had meegegeven. Als de politie het had gezien, waren we van de weg gehaald blijkbaar. Een andere man, die nog minder spraakzaam was, is vervolgens onze andere banden gaan controleren en er bleek er nog eentje te zijn in dezelfde slechte toestand.

Achteraf gezien hebben we dus heel erg veel geluk gehad dat we geen bandenpech ergens midden op onze route hebben gehad. We hebben namelijk auto’s geteld die we tegen kwamen vandaag. We hebben ongeveer 600km afgelegd en we zijn drie auto’s tegen gekomen.

Man 1 vroeg om het telefoonnummer van Europcar en heeft ze gebeld om te vertellen dat deze banden echt vervangen moesten worden. Blijkbaar was dat overtuigend genoeg want we mochten ze laten vervangen op hun kosten. Ineens werd de man behulpzamer en spraakzamer. Blijkbaar waren we nu slachtoffer van de gemene verhuurmaatschappij en vielen we in de goede categorie. Man 2 bracht ook nog een woord uit; Keys! Hij wilde de reserveband ook nog controleren blijkbaar en de klep gaat open met de sleutel.

De tweede band wilden ze ineens wel voor ons vervangen en ze hebben ook nog geholpen met het er op zetten van band 1 en het reservewiel was gelukkig wel goed. Uiteindelijk 2,5 uur later en voorlopig 580 Australische Dollars armer, konden we weer op pad.

De rest van de route is ook dirt road maar van best goede kwaliteit. Bij tijd en wijle kun je zelfs 110 (of heel soms als je niet oplet 120) rijden. Dat is overigens wel lastig want soms zit er ineens toch een gat in de weg, die je dan niet ziet. Dan krijg je een Dukes of Hazard-effect ( Jie-Haa en bandjes van de grond). De auto deed het verder gelukkig goed en ook de luchtacrobatiek heeft hij zonder kraken doorstaan.

Onderweg stoppen we nog bij een uitkijkpunt en daar zijn twee van de drie auto’s die we vandaag zien. Een ervan blijkt van Nederlanders te zijn. De ander zijn Australiërs maar die waren vandaag alleen nog maar Nederlanders tegen gekomen (drie auto’s in totaal) dus dat is wel apart.

Uiteindelijk komen we om vijf uur aan in Coober Pedy. Bij het motel aangekomen blijkt dat de eigenaar (coole dude met een paardenstaart) onze email niet helemaal goed heeft begrepen. In plaats van een extra nacht bij te boeken heeft hij onze reservering geannuleerd en de kamers weggegeven. Gelukkig helpt hij ons wel aan een andere plek, no worries mate, en 10 minuten later staan we bij de Mud Hut. Daar blijken ze ook appartementjes te hebben. Dus eigenlijk is het geen slechte deal. Ennnnnnnnn ze hebben hier internet!!! Wel tegen betaling maar niet overdreven duur en razendsnel. We weten niet wat we meemaken.