Flinders Ranges

22 april 2010

We starten de dag met een hike naar Wilpena Pound. Dat is een tocht van bijna acht kilometer met hoogteverschil. Je loopt naar de rand van een berg en je kunt dan uitkijken over de Pound. Dat is een soort dal binnen een gebergte, de bergen staan dus eigenlijk in een kringetje. De hike was niet overdreven zwaar, goed te doen dus en het uitzicht was mooi. Niet spectaculair maar wel fraai.

’s Middags is het weer schooltijd. De kinderen mogen weer aan de toets.

23 april 2010

We rijden van Flinders Zuid naar Flinders Noord, naar Arkaroola. Bijna de hele weg is onverhard maar gelukkig wel open. Vorige week hebben ze hier flinke regens gehad en toen waren er heel wat wegen afgesloten. Maar vandaag is onze route dus open. De wegen zijn redelijk goed berijdbaar maar we zijn wel blij met onze 4WD. Dan te bedenken dat we oorspronkelijk een auto zonder 4WD op het oog hadden. We zouden geen gekke dingen gaan doen, dus dat was niet nodig dachten we. Het tegendeel is bewezen. Met een gemiddelde van 50km per uur bereiken we ruim op tijd onze bestemming. Dit dorp ligt echt van god en vaderland verlaten. Het dichtstbijzijnde gehucht ligt hemelsbreed zo’n 100km hier vandaan maar daar doe je dan ook wel even over. Bovendien heb je dan nog geen faciliteiten, dus daar heb je dan ook niets aan.

Het dorpje bestaat eigenlijk alleen uit een motel, een paar huisjes en een camping. Verder zijn er huisjes voor de staf en is er een restaurant annex winkel. Die winkel stelt helaas weer niet veel voor. Ze hebben bijvoorbeeld geen brood, wat toch lastig is als je hier vier dagen zit.

Het uitzicht vanuit ons huisje is heel mooi, allemaal bergen en verder niets. Wat vervelend is, is dat er hier in de outback vliegen zijn. Volgens de bewoners is het niets vergeleken met de zomer. Maar voor ons toeristen is de aanwezigheid van de vliegen al goed irritant. Even lekker buiten zitten is er dan ook niet bij. Ze mikken vooral op je neus, oren en ooghoeken. In de zomer schijn je, als vegetarier, zelfs je mond niet open te moeten doen.

We hebben een Aussie Flynet gekocht. Die doe je over je hoofd en dan kunnen de vliegen in ieder geval niet in je neus, mond, ogen of oren gaan zitten.

Het weer is schitterend, dus dat je niet lekker buiten kunt zitten is best een bummer.

24 april 2010

Rondom Arkaroola zijn allemaal drives die je met je eigen auto kunt doen. Er staat bij aangegeven of je ze met 2WD of 4WD kunt doen. We kiezen voor een route waar 2WD bij staat aangegeven, zulke helden zijn we nou ook weer niet… Maar dat viel toch een beetje tegen. De weg hadden wij met onze Tacuma nooit gereden en met de auto van Opa en Oma waren we nog niet over de eerste heuvel gekomen.

Ons doel was een hot springs dat verwarmt wordt door een soort uranium (op natuurlijke manier dan) maar die hebben we uiteindelijk nooit bereikt. De weg, die meer op een rivierbedding leek, werd steeds slechter en na 15km hebben we het opgegeven. We moesten per slot van rekening ook dezelfde weg nog terug. Toen hadden we al door een rivier gereden en steile heuvels genomen waarbij we ons steeds afvragen of onze Suzuki dat wel volhoudt.

Onze buurman is een gepensioneerde politieman. Hij vertelde dat hij vroeger het district noord/west South Australia had, wat 36000 km2 omvatte (een gebied dus groter dan heel Nederland). Ze bedienden dit gebied met acht constabels. Onvoorstelbaar toch?!

Internet is hier weer heel beperkt. Voor het hele dorp hebben ze 2 gig per maand (dat is gelijk aan het versturen van 400 foto’s). Je kunt in het restaurant een uur wifi-tijd kopen. Je moet dan ook echt in het restaurant zitten en je kunt niet uitloggen en later je uurtje verder opmaken. Een alternatief is een soort apparaat dat op een geldautomaat lijkt. Daar gooi je twee dollar in en dan kun je 20 minuten internetten. Helaas is dit erg beveiligd en kun je programma’s als Hotmail niet op, wat het gebruik voor de kinderen al moeilijk maakt. Bovendien kun je er geen usb-stick in steken en dus geen documenten verzenden.

We kunnen wel kijken wat de Tampa Bays Rays doen. Die hebben gewonnen van de Red Socks (een sweep!) en staan bovenaan in de divisie.

Morgen is het ANZAC-Day. Dat betekent dat alle winkels twee dagen dicht zijn. Niet dat het hier uitmaakt, want er zijn al helemaal geen winkels. Toch is het verbazingwekkend dat het ‘Resort’ heel erg vol zit. Er is zelfs een groep van ongeveer 10 fietsers aangekomen. Je moet wel gek zijn om in deze hitte over al die losse keien en tussen alle vliegen en grasshoppers door op zo’n fiets te stappen. Ook bussen komen hier aanhobbelen met voornamelijk oudere mensen die eens in hun leven een ‘Outback Experience’ willen meemaken.

26 april 2010

Gisteravond hebben we besloten om een dag eerder hiervandaan te vertrekken. Het feit dat er geen brood is en dus niets om te ontbijten of lunchen en dat zelfs de 2WD-routes voor ons al een uitdaging zijn maken dat wij het met drie dagen wel genoeg vinden.

Vandaag zijn we nog wel hier. We ontbijten met onze laatste bammetjes (die hadden we gespaard voor dit ontbijt door iedere middag te lunchen in het restaurant) en vertrekken op een hike van 8,1km.

Het is een hele mooie wandeling door de omgeving met klimmetjes en door dalen. Mooie ongerepte natuur, stralende zon en geen mens in zicht! Het is in ieder geval geen wandeling die je even doet, want we doen er zo’n 2,5 uur over. We kwamen heel tevreden terug en hadden onze Ark-burger en wedges wel verdiend.

’s Middags kopen we een uur internettijd zodat vooral Sarah haar hotmail kan bewerken. Het gaat heel sloom, dus de rest van de familie kruipt toch weer achter de “geldautomaat” om snel hun mail te checken.

Bas zou een Duitse toets maken vandaag maar toen hij wilde beginnen bleek het een toets voor de 3^e te zijn. Sarah herkende hem van vorig jaar. Dat was niet zo leuk voor Bas, toch even voor niets geleerd, in zijn beleving.

Morgenochtend gaan we vroeg weg. De route is dwars door de Outback en vooral het eerste gedeelte schijnt uitdagend te zijn. Volgens onze buurman moest je door 3 rivieren/kreken onderweg. Dat gedeelte duurt ongeveer 70km. We hopen dat de weg daarna beter wordt maar het is allemaal dirt road en eigenlijk zonder al te veel dorpen of wat dan ook. Het einddoel is Coober Pedy waar we hopen op een supermarkt, internetaccess en een nog niet gereserveerde slaapplaats.