Mackay en Fraser Island

30 mei 2010

Als het goed is, is tante Rosa eergisteren getrouwd. Wij konden er niet bij zijn. Maar van harte gefeliciteerd en veel geluk!

We hebben weer een weg gevonden die we de komende 1500 km mogen volgen; de Bruce Highway. Vandaag mogen we zo’n 750 km rijden naar Mackay (uitspraak Makaay, als die ex-Feijenoorder).

De omgeving is weer heel anders. We rijden kilometers en kilometers en kilometers lang langs suikerrietvelden. En als er geen suikerriet staat dan is het een bananenplantage. Vooral veel agricultuur dus. Speciaal voor de sugarcane hebben ze een spoor lopen voor een trein; de canetrain.

Overigens zat er gisteren in een boom naast de auto nog een boomslang. In een overhangende tak boven de motorkap zat een groene smalle slang van zo’n 60 cm lang. Hij begon ineens naar boven te kronkelen toen we wilden instappen. Hij had zo ongeveer dezelfde kleur als de bladeren en viel dus totaal niet op. We zijn maar snel ingestapt.

Om kwart over tien (’s ochtends!) wordt Judith aangehouden voor een blaastest. Gelukkig had ze nog niet te veel alcohol op. Wel een vreemde tijd en plaats voor je allereerste blaastest.

Voor het eerst vinden we deze lange rit niet echt fijn. Dit komt doordat het hier drukker is, hebben we bedacht. We kunnen niet meer ons eigen tempo bepalen en je moet dus meer alert zijn op gedrag van andere automobilisten. Als we in Mackay aankomen, zijn we dan ook behoorlijk moe.

Gelukkig flören we weer op van de accommodatie! We hadden een huisje met oceanview geboekt, maar je moet altijd maar afwachten of dat niet betekent dat je tussen twee gebouwen door een streepje blauw ziet. In dit geval zitten we pontificaal aan de oceaan! Na ons terras komen eerst nog een paar palmbomen en wat gras en daarna begint het strand. Voor de kust liggen wat eilandjes (de Whitsundays) en de zee is turquoise-blauw.

Naast ons huisje zit een zwembad die alleen voor ons en het huisje naast ons bedoeld is, dus bijna privé. Ook niet verkeerd.

Tijdens onze lange rit hebben we onszelf vermaakt door te bedenken wat ons hier in dit land allemaal opvalt. Hieronder een kleine opsomming:

- Op de verpakking van producten staat altijd dat iets Australian owned of -made is (stelletje nationalisten ;-) ).

- In de krant staan steeds pagina-grote advertenties van de overheid om het overheidsbeleid te promoten (indoctrinatie??). Hetzelfde geldt voor de tv.

- Op elk stopcontract zit, net als in Zuid-Afrika overigens, een aan/uit-knopje.

- Op elk toilet zitten twee doortrekknopjes (halve en hele spoeling).

- Het linksrijden zijn we al aardig aan gewend maar dat de richtingaanwijzer rechts zit dat gaat nog steeds regelmatig mis.

- Het is hier stervens duur!

- De mensen zijn allemaal ontzettend vriendelijk en relaxed.

- Veel doet ons aan de Verenigde Staten denken.

- De belangrijkste doorgaande wegen zoals de Bruce Highway zijn toch tweebaans (dus maar 1 baan de goede kant op). Het concept van autosnelweg kennen ze hier niet echt (is ook niet echt nodig waarschijnlijk).

- Australië heeft net zoveel inwoners als Nederland, maar de omvang van Amerika.

- Er zijn veel familiebedrijven en er is weinig werkloosheid.

- De tv sucks (behalve dan Australia’s Got Talent).

- Huurauto’s hebben hier wel stickers van de verhuurmaatschappij op de ramen.

- We hadden geen dongel van Vodafone moeten nemen maar van Telstra.

- De roadtrains zijn echt lang.

- De beste supermarkt is Coles gevolgd door Woolworth en IGA.

- Er zijn hier heel veel rotondes.

- Mannen dragen hier nog vaak de korte korte broeken die bij ons 10 jaar geleden in de mode waren, met werkmansschoenen er onder en natuurlijk een Crocodile Dundee-hoed.

31 mei 2010

Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw en wij zitten aan zee. De kinderen doen hun huiswerk buiten in de zon, terwijl Roberto en Judith boodschappen doen.

Na de lunch installeren we ons bij het zwembad voor een volgende ronde huiswerk. Ook wij werken naar het einde van het schooljaar toe.

We hebben eindelijk weer internet, alhoewel de dongel het wel weer alleen buiten doet. Dat is gelukkig geen straf (alleen je scherm is wat slechter te lezen door de steeds maar schijnende zon).

Iedereen is dan ook druk bezig met emails beantwoorden, blog bijwerken en alles wat je nog meer met internet kunt doen.

Air Pacific heeft weer een keer een schemawijziging doorgevoerd. Dit keer hebben ze onze vlucht er helemaal uit gegooid en “mogen” we een dag eerder naar Fiji. Tja, het is dat wij flexibel zijn…

1 juni 2010

We genieten vandaag van de zon. We zitten weer heerlijk buiten met uitzicht over de oceaan. Bas leert Latijn en Sarah werkt aan een werkstuk. Kortom geen uitstapjes of anderszins.

Morgen gaan we naar Fraser Island. Hiervoor moeten we met de boot (duh!) en mag onze bagage niet meer dan 25kg per stuk wegen. Dus mag alles weer overgepakt worden.

We mogen van onze verhuurmaatschappij de auto niet meenemen naar het eiland, dus alles moet mee. Fraser Island is het grootste zandeiland van de wereld met blijkbaar dus veel zandduinen. Europcar is bang dat we vast komen te zitten of zo iets…

2 juni 2010

Op weg naar Fraser Island. Eerst mogen we 750 km rijden naar de boot in Hervey Bay. We rijden weer langs suikerrietvelden, is toch een belangrijk product hier.

In Hervey Bay heeft het resort al een incheckbalie en we kunnen onze bagage daar al droppen. De mensjes van Kingfisher Bay Resort zorgen er dan voor dat de koffers naar je huisje worden gebracht. Een bus brengt ons dan in OZ-time (een half uur te laat, no worries mate) naar de boot.

De boottocht duurt 45 minuten maar het is pikkedonker (vertrek 18.30uur) en je ziet weinig tot niets.

Bij aankomst worden we met een busje naar de “echte”receptie gebracht. Daar krijgen we een verhaaltje over wat hier allemaal te doen is en, nog belangrijker, de sleutel (Roberto en Judith boeken gelijk de birdwalk voor de volgende ochtend). Met hetzelfde busje worden we vervolgens naar het huisje gebracht waar onze koffers inderdaad staan.

Ondertussen is het acht uur ’s avonds geworden en Judith heeft niet heel veel zin meer in koken, dus we lopen naar de Sandbar voor een pizza.

Daarna vallen we allemaal moe in bed.

3 juni 2010

Roberto en Judith starten om 06.45uur met de bird walk. De gids is leuk en weet gelukkig veel van vogels (in ieder geval van degene die hier rondvliegen) en we zien aardig wat vogels. Best opmerkelijk omdat we maar een klein rondje lopen en niet langer dan een uur. Wel leuk om gelijk een beetje te zien hoe het resort is opgebouwd want gisteravond was het echt te donker om maar iets te zien.

Na het ontbijt proberen we aan internet te komen. Dat is ook hier weer niet echt gemakkelijk. Onze dongel doet het alleen af en toe bij het zwembad (en dus niet bij het huis) en de wifi van het resort ligt er op dit moment uit. Deze wifi kun je overigens ook alleen maar oppakken bij het zwembad e.o. Nou schijnt de zon vandaag niet dus is het niet echt zwembadweer, dat is dan weer jammer.

We oriënteren ons op de activiteiten die er te doen zijn. We zijn afhankelijk van wat ons wordt aangeboden omdat we autoloos zijn. Je kunt hier wel een auto huren maar dat kost zo’n AUD250.- p.d. en dat vinden we iets te duur;-((

Alles is hier overigens prachtig aangelegd. De huisjes liggen tegen een heuvel op gebouwd. Je kijkt dan over het huisje heen dat voor je staat. Ons huisje kom je dan ook bij de slaapkamers binnen, dus de bovenste verdieping. Als je de trap afgaat kom je dan in de woonkamer en keuken en natuurlijk het balkon!

Alles is groen en het ziet er schitterend uit. Het is hier dan ook weer eco. Dat schijnt ons te achtervolgen...