Daintree en Atherton Tablelands

Sorry, een lang bericht maar we waren weer even in een internetvrije zone.....

23 mei 2010

We maken een rit door de omgeving. Prachtige natuur en je rijdt vlak langs de zee. Daar vind je mooie zandstranden waar letterlijk niemand anders is. We hebben ons onder een palmboom geïnstalleerd en we hebben genoten van het weer, de rust en het uitzicht. Vlak voor de kust ligt een klein eilandje en de kust maakt een bocht zodat je omringd wordt door tropisch regenwoud. Grandioos!

Er staan overal wel bordjes om te waarschuwen voor stingers. Dat zijn de kwallen die behoorlijk pijn kunnen doen. Bij de parkeerplaats hing zelfs een fles azijn om over je steken heen te doen.

In de omgeving zijn ook thee- en suikerrietplantages. Dat gedijt hier blijkbaar goed. We hebben ondertussen begrepen dat de Cane Toad, de giftige pad waar we bij Kakadu over vertelde, hier is geïntroduceerd. Bij het suikerriet hadden ze last van insecten en de boeren hadden bedacht dat de Cane (en dus niet King) Toad daar tegen kon helpen. Nu zitten de insecten boven in het riet en de pad kan niet hoger komen dan zo’n 20 centimeter, dus die poging was behoorlijk mislukt. Ondertussen is die dodelijke pad wel in Australië en heeft behoorlijk wat invloed op het dierenleven. Niet echt een handige move dus van die boeren.

’s Middags is weer gereserveerd voor schoolwerk; Bas een wiskundetoets en Sarah een vertaling Latijn.

Erik heeft eindelijk internet weer op gang gekregen. Verder heb je hier totaal geen bereik (niet mobiel en niet dongel) dus zijn actie valt in goede aarde. Iedereen kan zijn mail even checken en wij kunnen kijken wat de Rays (=honkbal) hebben gedaan.

Morgen moeten we dit tropische paradijsje helaas verlaten, maar onze volgende locatie ziet er ook veelbelovend uit; een boomhut in het gebergte vlak achter Cairns (Atherton Tablelands). Die bergen zijn ook helemaal bebost/beboomd en vanuit de lucht (toen we aan kwamen vliegen) zag dat er ook goed uit.

24 mei 2010

We verkassen weer. We hoeven maar een klein stukje te rijden dus we doen het rustig aan ’s ochtends. Maar rond half tien vertrekken we dan toch. Onderweg doen we weer boodschappen want je weet maar nooit……

De locatie is inderdaad weer in de middle of nowhere. Na een paar dorpjes te zijn gepasseerd, moeten we volgens de routebeschrijving na 6km links, dan weer 7km rechts, dan weer 4km enz enz. Kortom het is weer afgelegen. Onze boomhut is meer een logcabin. Het hele huis staat niet op palen maar het is tegen een heuvel opgebouwd en het balkon is wel “bepaald”. Het huisje is heel mooi gelegen, midden in het regenwoud en met een schitterend uitzicht. De eigenaren hebben hier een eigen stukje regenwoud waar ze 9 huisjes op hebben gezet (naast hun eigen huis). Die andere huisjes zie je helemaal niet omdat elk huisje in het bos weggewerkt is.

De locatie is dus schitterend maar het heeft wel weer een nadeel; geen internet. We mogen wel af en toe bij de receptie onze mail checken maar verder kunnen we niets.

We hebben deze locatie uitgekozen omdat de eigenaar ook vogelgids is en omdat ze hier in de rivier platypus hebben. Deze staat ook op hoog op onze wensenlijst hier in Australië. Een platypus is een vogelbekdier en dat is toch wel bijzonder.

25 mei 2010

Judith is wakker geworden met rugpijn dus het programma is iets aangepast. Gelukkig hebben we altijd onze voorraad spierverslappers bij ons dus Judith is lekker rustig.

’s Ochtends maken Roberto en Judith een wandeling op het terrein en de kinderen doen schoolwerk.

’s Middags hebben Roberto en de kinderen getennist want ze hebben hier ook nog een tennisbaan aangelegd in het bos.

Ze hebben hier ook een hele voorraad met dvd’s die we mogen lenen en daar maken we graag gebruik van. De mannen kiezen voor Bourne Identity en de dames kiezen voor Bridget Jones’s diary.

Het voordeel van het mooie balkon is dat we weer kunnen balkon/veranda-vogelen. ’s Ochtends vroeg is het een kakofonie aan geluiden. Allerlei papegaaien beginnen aan hun ochtend ritueel en maken een hels kabaal. Een geweldig geluid!

Volgens de folders zijn de Millaa Millaa Falls de moeite waard. Ze zijn hier 45 minuten rijden vandaan dus die moeten we zien. Naast de Millaa Millaa zijn er nog twee watervallen en die hebben ze in een mooie route samengevoegd. Eigenlijk vonden we de derde waterval het mooist en niet de Millaa Millaa ondanks dat deze het beroemdst is.

Op de weg naar huis doen we nog even boodschappen in Malanda bij de Spar en we zijn helemaal blij want ze hebben speculaasjes en beschuit!

Onder ons balkon kwam een zwarte slang langs van zeker een meter lang, glimmend en slidderend, best indrukwekkend. Deze slang blijkt een redbellied-black snake te zijn en is vrij giftig. Je moest ze maar met respect behandelen, was het advies. Oftewel; blijf uit de buurt.

Na de lunch gaan Roberto en de kinderen weer tennissen en Judith gaat haar rug verwennen in de jacuzzi die ook in het huisje zit.

Bas heeft gisteren al een uur in de jacuzzi gezeten en vond het heerlijk, het schuim stond tot op de muur.

Rose Gums Wilderness Retreat zoals het hier heet ligt op 600 meter hoogte. Hierdoor is het ook iets koeler dan in Daintree, maar nog steeds heel aangenaam (25 graden).

27 mei 2010

Vandaag gaan we naar The Crater. Dat is een kratermeer hier ongeveer een half uur rijden vandaan. De krater is ontstaan door dat hieronder blijkbaar vulkanische activiteit is. Er heeft zich op die plek gas opgehoopt en dat is uiteindelijk tot een explosie gekomen. De krater is vanaf de rand tot aan het water al 61 meter diep. Hoe diep het onder water is weten ze niet precies omdat de krater schuin wegloopt de diepte in. Het hekje rondom de viewing deck zag er niet heel veilig uit, dus we hebben voorzichtig over het randje gekeken. Het was een mooi gezicht. De diepte geeft een aparte kleur blauw aan het water.

Tijdens de wandeling er naar toe zagen we een boomkangoeroe. Dit is een soort kruising tussen een luiaard en een beer. Hij ziet er dus eigenlijk helemaal niet uit als een kangoeroe. Hij hing aan een liaan naar ons te kijken. Hij heeft een mooi roodbruin vachtje en ziet er uit om te knuffelen, zal wel niet de bedoeling zijn. Als wij het later aan mensen vertellen, zeggen zij dat het zeer uniek is. Ze laten zich echt zelden zien (hooguit dood langs de weg).

’s Middags zijn we naar de kreek gewandeld om het vogelbekdier te zien. De wandeling was mooi, wel zwaar soms, dwars door het regenwoud. We hebben minstens een half uur stil gezeten bij de kreek, op de plek waar het diertje moet wonen, maar we hebben hem niet mogen ontmoeten. Ondertussen was het al schemerig aan het worden dus we moesten wel terug.

Toen Judith ’s avonds ging douchen bleek ze een bloedzuiger meegenomen te hebben van de wandeling. Je voelt er niets van maar ieieieuw wat goor!! Het beestje had zich al helemaal volgezogen en was een dikke vette zwarte worm geworden. Gelukkig stond in de informatie in het huisje wat je moest doen als je een bloedzuiger op je had. Het is vrij simpel; je strooit zout op het beestje en hij laat vanzelf los. De wondjes bleven nog wel een hele tijd bloeden. Blijkbaar werkt het anti-stollingsmiddel goed.

Ondertussen hebben we overigens besloten om onze route nog iets te verlengen en nog een paar bestemmingen toe te voegen aan onze trip. Na ons mislukte cruise-avontuur in 2004, gaan wij het nog een keer proberen. Begin juli gaan we op cruise en zo breiden wij onze reis uit met de Bahama’s, de Kaaimaneilanden, Jamaica en Mexico.

28 mei 2010

Een Engels gezin die ook op de snorkeltrip was bij de Great Barrier Reef is hier ook ingecheckt. Wel toevallig dat ze ook hier terecht komen. De vrouw, Lucy, blijkt een travel-website te hebben (Lucylovesaustralia) en schrijft reviews over wat ze allemaal doet hier in de omgeving.

Ze wil alles een keer meemaken en dus is ze vanochtend mee geweest op onze birdingwalk. Dit was een nieuwe ervaring voor haar. Dat mensen met lijstjes en boeken rondlopen en bij iedere boom zo ongeveer stilstaan waar ze een blaadje zien bewegen, dat had ze nog niet eerder meegemaakt.

Door Lucy’s aanwezigheid kwam het vogeltjes kijken wel iets op de achtergrond, maar het was wel leuk en gezellig. Jon, de eigenaar en nu de gids, is ook vogelaar en weet dus wel een en ander te vertellen. Hij kan ook aan de geluiden horen waar wat zit en dat helpt ook bij het terugvinden van een specifieke soort. Al met al leverde de wandeling vijf nieuwe soorten op en hebben wij nu toch al 227 verschillende vogels in Australië gezien.

29 mei 2010

Vandaag is het Platypus-dag. Na de vorige mislukte poging, hebben we als hoofddoel voor vandaag het vinden van het beestje.

De wandeling hier op het terrein willen we eigenlijk niet nog een keer maken, dus we gaan op zoek naar alternatieve locaties. En het lukt dit keer wel! Het dier is kleiner dan we verwachtten maar overduidelijk is het een vogelbekdier. Een snavelachtige bek en een grote ronde staart, kan niet missen. Mission accomplished!

Een ander fenomeen in dit regenwoud is een Figtree. Dat is een boom die op een andere boom is gegroeid en heel veel luchtwortels heeft die naar beneden hangen. De boom die wij zijn gaan bekijken heet de Curtain Figtree, net een gordijn dus. Inderdaad lopen over de hele breedte luchtwortels naar beneden als een gordijn, heel apart gezicht.

Vandaag is onze laatste dag hier. Jon oppert dat de kinderen misschien later als Woofers hier kunnen komen. Woofers zijn een soort backpackers die hier op veel van de eco-locaties werken tegen kost en inwoning. Op dit moment heeft hij er een uit België en een uit Zwitserland. Zo kun je een aantal weken of maanden in Australië zijn. Je moet iets van 4 tot 6 uur per dag werken, de rest van de tijd is voor jezelf. Kan best leuk zijn als je net afgestudeerd bent.

In het plaatsje Yungburra zijn we ook nog even naar een voetgangersbrug gaan kijken die Jon ontworpen en gebouwd heeft (Moest Judith toch bijna aan werk denken…).