Kruger-Letaba: JARA-safari

29 maart 2010

De jara-safari (judith, angeline, roberto en alex) vertrok weer om kwart voor zes. Onderweg zagen we dit keer niet zo veel, wel een paar mannetjes impala die met elkaar aan het vechten waren. Je hoorde de hoorns goed tegen elkaar knallen. Verder zagen we een paar nijlpaarden op het land waggelen, dat ziet er ook grappig uit.

Om half negen waren we weer terug omdat Sarah een Latijntoets moest maken. We hadden met de leraar afgesproken dat hij hem om negen uur zou sturen en om tien uur stuurden we hem gemaakt en al weer terug. Wat is het toch gemakkelijk als internet het doet!

We komen helaas de website van de school niet op, dus we hebben geen idee of de toetsen die de kinderen maken ook goed gemaakt worden, maar daar zullen we nog wel een keer achter komen.

Op het camp hebben de jara’s nog wat rond gelopen en vogels gespot terwijl de kinderen met schoolwerk bezig waren. Aangezien ze dat vogelen toch niet zo leuk vinden, is dat een goede verdeling van taken ;-)

Om drie uur zijn we, zonder Bas want die had geen zin, er weer op uit getrokken. Je gaat dan al weer richting zonsondergang en je kon merken dat er veel dieren actief werden. We zagen buffels die voor de auto overstaken, een kudde zebra’s, giraffen en gnoe’s (wildebeesten) en een bokkie die we niet thuis konden brengen.

We waren net vaart aan het maken om op tijd bij het camp te komen ( omdat het camp om zes uur zijn hekken sluit) toen Sarah ineens heel hard STOP riep. Lag er een luipaard in het hoge gras vlak naast de auto! Schitterend gezicht! Wel jammer dat Bas er niet bij was, want dat had hij natuurlijk niet willen missen. Het luipaard stond wel gelijk op en begon te sluipen, heel laag bij de grond en heel langzaam. Indrukwekkend gezicht!!! We kwamen helemaal opgewonden weer in het park terug. Zulke beesten geven toch een energie-boost.

30 maart 2010

De jara-safari van kwart voor zes vertrok weer op tijd. Dit keer was de vogelspothut het doel. Het uitzicht vanuit de hut is heel mooi maar helaas zaten er voor ons geen nieuwe vogels.

Terwijl we net wegrijden bij de hut stopt er een auto naast ons waarvan de chauffeur ons vertelt dat hij net 12 leeuwen heeft gezien een klein stukje verderop. Daar zijn we natuurlijk gelijk naar toe gegaan en ze lagen er inderdaad. Wij zagen 7 vrouwtjes, 2 welpen en 1 jong mannetje. De twee mannetjes die er ook nog bij waren bij de eerste spot waren al van de groep weggegaan zoals het een mannetje betaamd. Die liggen ergens apart te wachten totdat de vrouwtjes weer prooi hebben gevangen. In het begin waren de welpen nog met elkaar aan het stoeien maar al gauw was het slaaptijd en lag de hele groep voor pampus.

We zijn snel terug gereden om de kinderen te halen, maar toen we terug kwamen lagen ze er niet meer. De zon was gedraaid en hun plekje lag niet meer in de schaduw. Maar ze konden niet ver zijn dus we zijn gaan rondrijden in dat gebiedje en gelukkig vonden we de twee mannetjes nog en 1 vrouwtje. Die lagen er koninklijk bij, ze waren nog vrij wakker. Toen we een paar minuten later weer langs dezelfde plek kwamen waren ze ook hier weer vertrokken. Het is net echte natuur, je moet geluk hebben dat ze in het zicht liggen of jouw pad kruisen.

Er zijn nog twee dingen die we overigens opmerkelijk vinden. Allereerst het geluid dat de nijlpaarden maken. Het klinkt als een zwaar verkouden kerstman: “huh huh huh huh” en dat heel diep en zwaar. Het doet ons denken aan een familielid die ons na staat, dus iedere keer als we in de verte een nijlpaard horen zeggen we tegen elkaar: “Gelukkig, opa is er ook weer!”

Het tweede opmerkelijke ding is de lucht van het rieten dak. Afgrijselijk! Vooral als de zon er de hele dag op heeft gestaan dan stinkt het huisje naar een misselijk makende lucht. Gisteren reden we langs een brug met veel riet en daar rook het net zo, echt niet fijn.

Morgen vertrekken we naar het volgende en laatste Kruger camp: Punda Maria. Dit ligt helemaal in het noorden, zo’n 150km van hier. Dat betekent dus weer een uurtje op zeven rijden.