Kangoeroe Crossing

16 april 2010

Let’s go outback today!

We laten ons weer terug brengen naar de luchthaven om onze huurauto op te halen. Het is een Suzuki Grand Vitara deze keer. Om de een of andere reden heeft de verhuurmaatschappij de X-trails uit het assortiment gehaald. De Suzuki is ook prima, heeft alleen een iets kleinere achterbak. Met al onze bagage is dat ook wel te merken. We kunnen nu helemaal niet meer door het achterruitje kijken. Maar hij rijdt goed, heeft AC, cruise controle en 4WD. Dus wij zijn er klaar voor.

Ons doel vandaag is West Wyalong. Daar hebben we een overnachtingsmotel geboekt. We moeten even afstanden en dus kilometers overbruggen. Op de kaart is het maar een paar centimeter maar in werkelijkheid moeten we ongeveer 1500km rijden om in Broken Hill aan te komen.

(Voor de trouwe televisiekijkers onder ons; is dit de uitvalsbasis van de Royal Flying Doctors en die serie keek Judith vroeger altijd.)

Als je op de kaart kijkt dan zie je dat de highway die door West Wyalong loopt zo ongeveer de scheidslijn is tussen dichter en heel dun bevolkt gebied. Vandaag valt het dus nog wel mee. Glooiende heuvels, veel akkers en regelmatig dorpjes met alle faciliteiten.

Ondertussen horen we op de radio dat er een vulkaanuitbarsting is op IJsland en dat alle luchtvaart in Europa plat ligt. Dan wordt het lastig voor Opa en Oma om naar Nederland te komen, lijkt ons. Ook vanuit Australië worden alle vluchten gecancelled, dus het is groot nieuws.

Eenmaal in West Wyalong aangekomen hebben we een nette kamer in een lieflijk motelletje. Alles goed geregeld. We ontdekken zo waar twee Chinese restaurants in het dorp en hebben heerlijk van een rijsttafeltje genoten.

17 april 2010

We vertrekken vroeg omdat we nog een heel eind te rijden hebben en de ochtend begint al gelijk enerverend. Midden op de weg staat een kangoeroe die in al zijn wijsheid precies voor de auto springt. Wij zijn behoorlijk geschrokken. De kangoeroe is gelukkig alleen maar dizzy maar de auto heeft een fikse deuk. We waren gelijk wakker in ieder geval. Zo’n kangoeroe is al gauw zo’n 1.20m en dus geen klein knuffelbeestje, alleen wel met de hersens ervan blijkbaar; anders spring je niet precies de verkeerde kant op. De rechterkant van de auto is ontzet en de bestuurdersdeur kraakt protesterend als je die open doet maar we kunnen nog gewoon rijden. Dus we gaan verder.

Dit is onze eerste echte dag in de outback en we leren een hoop lesjes. Allereerst dat je moet stoppen als er een kangoeroe voor je op de weg staat (als dat nog kan natuurlijk). Ten tweede dat er in de outback echt weinig mensen wonen en je dus zo ongeveer bij ieder pompstation dat je tegenkomt moet tanken. We zijn door meerdere dorpjes gereden die geen pomp, winkel of restaurant hadden. Nu hadden we genoeg benzine maar na het derde dorpje zonder met wat realiseer je je wel dat je de eerstvolgende kans moet pakken.

Dat hebben we dan ook gedaan. We zijn bij een Roadhouse gestopt. Dat is een benzinepomp met een soort restaurantje er bij. Dan moet je niet denken aan een Raststätte langs de Duitse Autobahn maar een ruimte met een paar formicatafeltjes en een eigenaresse die wat voor je gaat maken. Wij hebben daar ontbeten en het was prima verzorgd. Dus tank vol, blazen leeg, ook gelijk maar een voorraadje waterflessen gekocht en buikje vol.

Het landschap wordt steeds meer a la de Doornvogels (kennen jullie die serie nog) of Flying doctors. Af en toe een boerderij (mooie boerderijen ook) met daarom heen veel schapen en koeien. Om de zoveel kilometer rijd je over een wildrooster in de weg en dan bevind je je weer op iemands anders grondgebied. Iemand bij een Roadhouse noemde het Nothingness en dat is het inderdaad. Grote leegte, ontzettend mooi!

TomTom had een hele lange route voor ons gepland, dus wij hebben zelf een shortcut bedacht. Op de kaart ziet dat er goed uit. Het begin van de weg is nog een gruisweg maar na een paar kilometer wordt het zand, modder en klei. Mag Judith toch voor het eerst met een 4WD rijden, stoer he?!

Uiteindelijk winnen we tijd en kilometers met de shortcut maar het leert ons wel dat de wegen zoals op de kaart aangegeven zijn anders zijn dan wij dachten. Dat wordt een paar uur later nog een keer bevestigd. Wij rijden keurig op de aangegeven highway, volgens de kaart de hoofdweg naar Broken Hill, verandert deze ook in een gruisweg. Hebben we weer zo’n 100km van dit soort weg te pakken. Weten we nu in ieder geval hoe de komende weken de wegen zullen zijn. Geen mooi asfalt maar gruis en klei. Al met al kon je nog best goed doorrijden en het was zeker leuk om op zo’n manier door het landschap te crossen. Wel hebben wij hierbij geluk gehad, want enkele dagen voor onze komst heeft het geregend. Dan zijn deze wegen onbegaanbaar en worden ze afgesloten. Onze weg was wel weer open, maar andere wegen waren nog dicht. Dus het kan best zo zijn dat je na een regenbui enkele dagen in de buurt van zo’n Roadhouse mag verblijven. Misschien in de toekomst toch een keer beter naar de TomTom luisteren.

Onderweg kwamen we wolken en wolken met grasshoppers tegen. Letterlijk “tegen” want de voorkant van onze auto is een begraafplaats voor grasshoppers geworden. Na 1 dag hebben we de auto al behoorlijk ons stempel meegegeven. Hij ziet er niet uit!

Het verkeer is ook heel erg afgenomen. We komen 4 of 5 auto’s tegen per uur en we zijn nu al op het niveau aanbeland dat je naar iedere tegenligger zwaait.

Broken Hill is bewoonde wereld. Er is een Domino’s, KFC en Mickey D. De beschaving is hier dus aanwezig. In Broken Hill hebben we een huis gehuurd en dat is genieten na een aantal dagen in een hotel/motel. Ze hebben zelfs een wasmachine!!!

18 april 2010

Vandaag houden we een rustdag. Dat is natuurlijk relatief want de kinderen hebben de afgelopen week heel veel toetsen toegestuurd gekregen en moeten dus aan de bak. Maar dan komt zo’n rustdag wel goed uit. Leren en werken in de auto vinden ze toch moeilijk. Zeker als de weg zo hotst en knotst als het hier in de Outback doet. Een in de auto gemaakte samenvatting is dan niet meer na te lezen en dus niet echt zinvol.

Er is hier een groot winkelcentrum met onder andere Big W. Dit lijkt aan alle kanten op een Walmart maar schijnt van Woolworth’s te zijn. In ieder geval kunnen we hier even inslaan voordat we de bergen in gaan, want daar verwachten we helemaal geen grote winkels en dorpen meer. Het enige lastige is dat we vlak bij de grens met een nieuwe staat (South Australia) zijn en je mag geen fruit, groente en zuivel mee de grens over nemen. Ze zijn hier bang voor fruitvliegjes en enge ziektes. Maar blikvoer, voorverpakte maaltijden en broodbeleg moet kunnen. Waar we het gaan laten in de auto is nog wel even een uitdaging.

Alle kleren kunnen we lekker wassen, blog bijwerken, mails beantwoorden, kortom weer even helemaal bij. Morgen vertrekken we naar de bergen en we verwachten dat we dan een tijdje uit de lucht zijn.