Daytona Beach Speedway

Daytona Coke Zero 400

We vertrekken rond half vijf richting Daytona Beach. Je wordt naar een parkeerplaats geleid van waaruit je met bussen naar de Speedway wordt gebracht. Dit is gigantisch massaal, uiteindelijk zijn er 150.000 mensen, maar het loopt heel soepel en gesmeerd.

Als we binnenkomen is er een concert van Darius Rucker bezig ergens op het terrein. Gelukkig staan er grote schermen, want wij kunnen hem niet zien.

Het regent ondertussen. We hebben gelukkig poncho’s meegenomen en we zitten als vier verzopen katjes in de regen. Een tweede nadeel van de regen is dat de coureurs niet durven te rijden bij nattigheid (mietjes!). Na de regenbui komen er dan ook een soort jetmotoren op een aanhanger de baan op rijden die de baan droog blazen. Die motoren maken een ongelofelijk hard geluid en iedereen zit met z’n handen op zijn oren.

Na een uur vertraging komt dan eindelijk het veel belovende zinnetje: Gentlemen start your engines!

Er starten altijd 43 auto’s. Ze rijden eerst een paar rondjes, nog langzaam, in het gelid. Dan komt de groene vlag en gaan ze los. Met snelheden van 310km/u rijden ze rond. In het begin zitten alle auto’s nog bij elkaar en als ze langskomen is dat een gigantisch donderend geluid, een enorme herrie! Het valt ons mee hoe goed je alles kunt zien. Zelfs als ze vlak voor je langs rijden kun je nog de auto’s herkennen. Vooral de auto van Jeff Gordon, want die heeft veel oranje. De auto’s aan kop wisselen continu. Je kunt echt niet zeggen dat iemand gaat winnen omdat hij in ronde vijf voorop rijdt. In totaal rijden ze 400 mijl en dat zijn 160 rondes.

Het mooie van deze “sport” is natuurlijk het crashen. Daar hebben we er heel veel van gezien. Zeker de helft van het veld is uitgevallen door crashes. Dat is spectaculair.

We hebben de spanning in de sport niet helemaal kunnen vinden. De mensen om ons heen schenen zich te vermaken door ronde na ronde de auto van hun favoriet na te wijzen als die langs reed (#33). Heel vermakelijk voor ons overigens.

We waren tijdens de race ook blij met de schermen voor ons, want zo kon je in herhaling de crashes nog een keer zien. Bovendien kon je zien of er aan de andere kant van de baan nog iets spannends gebeurde. Maar bijna alles van belang gebeurde aan onze kant, dus we zaten echt goed.

Aan het einde van de avond hadden we allemaal pijn aan onze oren van de herrie. Oordopjes zijn geen overbodige luxe.

Na afloop was er een enorm vuurwerk omdat het net 4 juli was geworden (Independence Day). En de meute mocht weer richting auto. Wij waren gelukkig vrij vooraan. Toen we omkeken zagen we een mensenmassa vanaf de bussenstandplaats tot aan de racetrack en dat was enorm. Ook nu was alles weer vlekkeloos geregeld. De schoolbussen stonden in lange rijen klaar. Vanaf de parkeerplaats hadden ze de wegen afgezet en een-richting gemaakt. Iedereen kon dan ook zo wegrijden.

Uiteindelijk, door de raindelay en de crashes waren we om twee ’s nachts weer thuis.