Cruising the Caribbean

Cruise dag 1

Het is gelukt! We mochten mee!

Na een ritje van vier uur naar Fort Lauderdale zijn we bij de terminal aangekomen van Princess Cruises. Eerst mag je je bagage dumpen en dan mag je je auto parkeren in de parkeergarage. Alles is vlak bij elkaar, dus goed te doen. De incheckhal is in een grote loods en heeft ook die sfeer. Er staat een lange rij met tafels, waar de namen van de dekken boven hangen, en daar mag je inchecken (het lijkt een beetje op de Linschotenloop). Dit keer werd er niet eens gekeken naar ons paspoort/ stempels en in no time zijn we ingecheckt en gaan we richting schip. Nog even door de beveiligingspoortjes (ja, ook hier al) en dan is het gelukt. Zes jaar na dato zitten we dan toch eindelijk op een cruiseschip.

Roberto en Judith zitten op dek 9 (Dolphin) en Sarah en Bas op dek 5 (Plaza); verschil moet er zijn….. ;-)) De hut van Roberto en Judith is onverwacht groot (groter dan de meeste hotelkamers) met een apart zitgedeelte, twee televisies en zelfs een ligbad. De reden waarom we deze hut hebben gekozen, is eigenlijk dat er een balkon bij zit. Ook die is groot genoeg. Er kunnen vier stoelen op en een tafeltje. Dat is groter dan het balkon dat wij vroeger in Nieuwegein hadden! Zodra we binnen zijn komt Aldo zich aan ons voorstellen. Hij is degene die er voor gaat zorgen dat alles in onze hut goed geregeld is. Hij begint al met twee glaasjes champagne, good job!

Het weer zit nog niet helemaal mee. Het is grijs en grauw en als de boot vertrekt regent het zelfs, maar dat mag de pret niet drukken. Enthousiast verkennen we de hele boot. Ieder dek lopen we op en neer. Met 17 dekken ben je dan wel even bezig. Het schip is 300 meter lang, heeft zeker zes zwembaden en acht restaurants.

Vlak voor vertrek krijgen we nog een veiligheidsoefening. Dat is een beetje een farce, maar ja, het hoort er bij. Opgepropt in een lounge krijgen we een bandje te horen dat kraakt en piept. Hierdoor gaat een deel van de tekst verloren, wat toch slordig is bij een veiligheidsoefening. Maar goed, we leren hoe we een zwemvest aan moeten doen en dat we in die lounge moeten verzamelen in het geval van pech.

’S Avonds gaan we dineren. We hebben anytime dining, wat inhoudt dat je zelf mag bepalen hoe laat je gaat eten. Je kunt er ook voor kiezen om op een vaste tijd te eten maar dat vonden we iets te strak. De restaurants zijn enorm groot. Moet ook wel met meer dan 3000 passagiers, maar als je aan tafel zit, merk je daar eigenlijk niet veel van. Het is zo ingericht dat er hoekjes zijn en wanden om je de illusie te geven dat het niet zo groots is. Je mag niet in je hempje en korte broek aan tafel komen in dit restaurant, dus onze pas aangeschafte kleding komt goed uit.

Na het eten gaan Sarah en Bas naar de tienerclub. Een speciale ruimte voor tieners waar ze kunnen chillen, playstationnen of airhockeyen. Ze hebben zelfs een eigen zwembad! Het was blijkbaar heel gezellig want naar verluid kwamen ze pas na enen weer in de hut terug.

Pa en ma zijn ondertussen naar een bar geweest waar een zanger optrad en ook nog naar het theater (ruim 700 stoelen). Ook dat was heel leuk. Zo is er overal iets te beleven. Op verschillende plaatsen zijn optredens. Er is een buitenbioscoop waar je op ligstoelen naar een film kan kijken (vooral ’s avonds) en voor de kinderen is van alles georganiseerd.

Je hoeft je niet te vervelen.

Dag 2 Bahamas

Om acht uur kwam het schip voor anker te liggen bij de Bahamas. Princess heeft zelf een gedeelte van een eiland (Eleutera)wat Princess Cays heet. Vanaf het schip word je met een bootje naar het eiland gebracht (tenderen). Op dit gedeelte kun je vooral genieten van watersport en strand. Verder is er niets te beleven. Je kunt zeggen dat je op de Bahamas bent geweest, maar het is niet zo dat je een goede indruk van het land hebt gekregen.

We hebben er een lekker stranddagje van gemaakt. Rond een uur of twee zijn we weer terug gegaan. Even afspoelen en dan naar het Lido-dek voor all you can eat icecream.

De kinderen vertrekken gelijk weer naar de Teens-club en behalve het diner zijn ze daar steeds te vinden. Ze vermaken zich daar uitstekend. ’s Avonds wordt er voor hen ook van alles georganiseerd.

Roberto en Judith gaan weer naar een show in het theater; een motown show met dansers. Heel leuk en ook om half elf zit de zaal nog helemaal vol.

Dag 3 Fun day at sea

We beginnen ondertussen de weg al aardig te leren kennen. Alleen is het soms moeilijk om te weten wat de voorkant of de achterkant van het schip is. Maar je komt altijd weer op de goede plek uit.

Tot nu toe is alles in superlatieven. Het is geweldig, de bemanning superaardig, het eten is lekker, de pizza (de hele dag door te verkrijgen) is overheerlijk en de hut is fantastisch.

De voetbalwedstrijd wordt bij het zwembad op een groot scherm uitgezonden. We installeren ons na het ontbijt lekker op een ligstoel bij dat zwembad. Het is eigenlijk een buitenbioscoop en we kunnen films kijken terwijl we liggen te zonnen. Best relaxed.

Om half drie begint de wedstrijd. Er zijn niet heel veel Nederlanders op de boot maar diegene die er zijn, zijn te herkennen aan de oranje kleding. De laatste paar minuten waren zenuwslopend, vooral omdat de scheids maar niet affloot, maar het eindresultaat mag er wezen!! De beelden van een feestend Amsterdam gaan over de hele wereld. Heel erg leuk!

The fun at sea mag er zijn……….

We zien er allemaal uit als een rood kreeftje en gaan na de wedstrijd gauw uit de zon.

’s Avonds is het formal night wat inhoudt dat je netjes gekleed moet zijn bij het diner. Wij tutten ons dus ook op. De dames vinden dat leuker dan de heren, overigens. Overal op het schip staan fotografen om het gala-gebeuren vast te leggen. Overal wordt trouwens een foto van gemaakt. Die hangen dan in een zaal en als je ze leuk vindt mag je ze kopen. Tot nu toe zat er nog niets bij, maar de aanhouder wint.

Tijdens de voetbalwedstrijd voeren we lange tijd langs Cuba. Dat is een enorm groot eiland. We zijn op weg naar Jamaica. Ook niet klein maar toch niet zo groot als Cuba. We varen vannacht een andere tijdzone in, dus de klok mag een uurtje terug gezet worden. Dat scheelt weer met de nachtrust. Geen van ons is gewend om avond aan avond uit te gaan, namelijk.

Het weer is overigens (anders waren we ook geen rode kreeftjes) weer opgeklaard na de Bahamas. De lucht is strakblauw en het is 28 graden.

Sarah en Bas gaan na het diner weer naar hun club en zien hun bed weer niet voor 1 uur. Als de club dichtgaat, gaan ze nog met een groep naar het buffet om wat te eten en drinken.

Roberto en Judith gaan naar een comedy-magician. Deze man doet een paar goocheltrucs en is verder een soort stand-up comedian. Best vermakelijk. Hij betrekt veel mensen uit de eerste rijen bij zijn acties. Judith is dus blij dat ze daar niet zit….

Dag 4 Jamaica

Bij het ontbijt zitten wat vermoeide gezichtjes. Volgens Sarah kan ze het ’s avonds heel goed volhouden, is ze alleen bij het wakker worden nog zo moe ;-)) We zien wel wanneer iedereen instort. Voorlopig geniet iedereen met volle teugen.

De boot is net aangemeerd in Ocho Rios, aan de noordkust van Jamaica. Wij hebben een tour geboekt om ook wat van het eiland te zien. We moeten om negen uur verzamelen op de kade. Dit was weer bekend chaotisch. Overal staan kriskras busjes. Mensen roepen en proberen orde in de massa te krijgen. Gelukkig staan we onder een afdakje en we wachten wel af. Onze gids Hugh komt ons keurig ophalen en dan gaan we op weg.

We gaan naar een botanische tuin, wat wel aardig is maar vooral een tourist-trap. Op elke hoek staat iemand iets te verkopen. Maar dat hoort ook bij de cultuur, nemen wij aan. “Ja-man” is hier de gevleugelde uitspraak.

Na de tuin gaan we naar een uitkijkpunt, Murphy’s Hill. Hier krijgen we wat te drinken (keuze is fruit- of rumpunch) en mogen we even genieten van het uitzicht. Het eiland is heel groen. Jamaica is het Arawakse woord voor land van groen en water. Dat klopt dan wel een beetje. De Arawakken waren de oorspronkelijke bewoners van Jamaica, maar die zijn ondertussen door ziektes van Europeanen en andere ellende uitgeroeid.

Je ziet regelmatig rastamannen lopen, dat maakt het plaatje wel kloppend dat we al hebben van Jamaica.

Vervolgens gaan we naar een oude plantage. We mogen het huis bekijken, dat weer in de oude glorie is hersteld. Het huis is nog steeds bewoond, maar niet meer door de oorspronkelijke planters-familie. We krijgen een versnapering in de oude eetkamer. Het is leuk om zo wat meer te leren over hoe het hier vroeger was. In de hoogtij-jaren waren hier 152 slaven aan het werk. Dat is toch moeilijk te bevatten.

Naast het huis staat nog de oude keuken. Die was apart gebouwd voor het brandgevaar. Dat zagen we ook op Fiji, overigens. In de oude keuken werkt een oudere man die ons hele uitleg geeft over allerlei kruiden en de geneeskrachtige werking er van.

De rit met de bus wordt vervolgd. De wegen zijn erg slecht. Veel diepe gaten en slecht wegdek. Ook hier rijden ze links, want zij horen ook bij de Commonwealth en bij koningin Elisabeth.

De laatste stop is bij het centrum van Ocho Rios. We worden gedumpt bij een winkel waar onze gids blijkbaar weer connecties heeft. Alles is zwaar toeristisch en erg opdringerig. Je kunt geen stap zetten of er staat al iemand achter je. Dat werkt averechts bij ons. Dus we zijn snel uitgekeken.

We zijn tevreden over de tour. Het gaf ons een beeld van het eiland en een beetje van de cultuur. Meer kun je niet verwachten van zo’n dagje.

Bij terugkomst zijn we net op tijd voor de tweede helft van Duitsland-Spanje. Wat een slechte wedstrijd! Judith valt halverwege in slaap, zo saai is het. Maar goed, we weten nu wie onze tegenstander wordt.

’s Avonds gaan de oudjes weer stappen. Dit keer is er een rock-concert in het theater. Het is geen Bill Haley rock maar wat steviger en na het eerste nummer zie je al wat grijze mensjes weg gaan. Wij vonden het wel erg leuk. Het is blijkbaar een uitprobeersel, want het is nog maar de tweede week dat ze optreden. Wat ons betreft mag het blijven.

Wat ons overigens opvalt, is dat er veel jonge mensen zijn op de boot. Er zijn alleen al 300 tieners aan boord (850 kinderen in totaal). Samen met hun ouders en jongere broertjes en zusjes maakt dat toch al een groot deel uit van de bewoners van het schip. Het imago van een vakantiebestemming voor oude mensen is er wel af.

De kinderen hebben een pool-party; muziek en eten bij het zwembad. Blijkbaar was het weer heel gezellig want het wordt weer een latertje.

The fun continuous……

Dag 5 Grand Cayman

Om zes uur ’s ochtends gaan we voor anker bij Georgetown, de hoofdstad van Grand Cayman. We weten dit omdat een van de tenderboten vlak onder onze hut hangt en op dat moment te water werd gelaten. Dat gaat met takels en maakt best wel wat kabaal.

Wij hebben geen tour geboekt en gaan op eigen houtje (met de tender) naar Georgetown toe.
De Caymans zijn een belastingparadijsje en zijn woonplaats van de rijkeren der aarde. Alles ziet er dan ook gelikt uit. Vergeleken met Jamaica, is dit een heel andere sfeer. Alle winkels zijn zo ongeveer juweliers. De diamanten glitteren je tegemoet. Als we bij de eerste winkel nieuwsgierig naar binnen kijken, zien we een kettinkje met een prijskaartje van $16,000.-. Dat is net boven ons budget!

We hebben wat rondgelopen en een paar souvenirs gekocht. We krijgen in ieder geval een beeld van het eiland. Je wordt overal keurig geholpen. Geen opdringerige mensen die achter je aan blijven lopen in de winkels (die verkooptruc werkt bij ons niet), goed onderhouden gebouwen en veel, heel veel toeristen.

Er liggen drie cruiseschepen voor anker. Dat is toch bij elkaar zo’n 9000 passagiers. Het is wel een indrukwekkend gezicht om die drie schepen naast elkaar te zien liggen.

Wat ons verbaasde, is dat we nauwelijks banken zagen. We hadden straten met allerlei bankfilialen verwacht. Blijkbaar is dat ergens anders op het eiland.

Na een paar uur te hebben rondgeslenterd, zijn we weer met de tender teruggegaan naar het schip.

Het programma van de avond is weer ongeveer hetzelfde. Roberto en Judith gaan naar een show en de kinderen gaan (weer tot heeeel laat) naar het Teen-center. De show is dit keer een stand-up comedian uit South Carolina. Hij heeft een lekkere southern drawl wat zijn verhaal nog grappiger maakt. Het is jammer dat alle shows maar een uurtje duren. Soms zou het best langer mogen zijn.

Na het diner en voor de show zijn Roberto en Judith vaak in Crooner’s Bar te vinden. Daar treedt bijna iedere avond ene Bert op die zingt en piano speelt. Dat doet hij heel leuk en dat bevalt ons goed.

Dag 6 Mexico

Het schip legt aan in Cozumel, een eilandje voor de kust van Mexico. Onze excursie gaat echter naar la terra firma oftewel het vasteland. Met een ferry worden we naar het schiereiland Yucatan, naar Playa del Carmen, gebracht. Dit is ongelofelijk massaal. Blijkbaar hebben meer mensen bedacht deze tour te gaan doen. We verzamelen in het theater en mogen dan rij na rij richting ferry lopen. Er kunnen 500 passagiers op de ferry en die zitten er ook op. De trip met de ferry duurt ongeveer 35 minuten. In Playa del Carmen staan de bussen al te wachten. Je wordt in groepen van circa 50 personen verdeeld en naar de bussen geleid. Vervolgens vertrekt de stoet van bussen richting Tulum, een archeologische opgraving van een Maya dorp.

De busrit duurt ongeveer 50 minuten en halverwege stoppen alle bussen bij een souvenirsschuur. Hier mag je een half uur wachten tot de andere passagiers hun souvenirs hebben gekocht, want wij zien er niet veel bij zitten. Bovendien vinden we een gedwongen stop niet zo briljant.

Anyway, de bussen vervolgen hun weg. Bij Tulum stromen alle bussen leeg. Niet alleen die van de Princess Cruises maar ook die van Carnival. Het is dus een grote stroom van mensen richting de ingang. Mexico heeft de afgelopen dagen heel veel regen gehad en delen van de weg zijn overstroomd, wat de doorgang van de voetgangers niet echt bevorderd. Het stagneert behoorlijk en ondertussen begint het weer te regenen. Tegen de tijd dat we bij de eerste restanten van een gebouw zijn aangekomen zijn we tot op de huid nat. Alles is doorweekt, niet echt geweldig.

De gebouwen en ruines zijn interessant. Er is nog best veel in tact gebleven, waardoor er veel geschiedenis bewaard is gebleven. Een groot nadeel is dat je met een groep van 50 man rondom een gids staat, waardoor je niet altijd alles meekrijgt wat de goede man vertelt.

Ondertussen hebben we behoorlijk trek gekregen. Pas na de rondleiding is er gelegenheid om wat te eten te kopen (zat dus blijkbaar niet in de tour inbegrepen) en dan is het al na twee uur. Gelukkig hebben ze een Subway’s en halen we snel een footlong.

Het is ook hier weer allemachtig toeristisch en dan weer op de opdringerige manier. Overal staan al mannetjes (tja, ze zijn hier niet echt groot) om je naar binnen te leiden. En als je binnen bent, blijven ze achter je hangen op minder dan een meter afstand…..we hebben dan ook niets gekocht.

Ook buiten staan allemaal mensen in Maya kledij, met papegaaien of met leguanen waar je tegen betaling mee op de foto mag. Ook dat hebben we maar niet gedaan.

Om kwart over drie werden we de bussen weer ingeladen en gaan we dezelfde weg weer terug, alleen stoppen we niet meer onderweg.

Deze tour was niet wat we er van verwacht hadden. Het massale en de lange reistijd waren niet echt leuk en dat het weer ook niet mee zat, hielp ook niet. Als we eindelijk rond zes uur weer op het schip zijn, zijn onze kleren en schoenen nog steeds nat. We gaan ons dan ook douchen en omkleden om weer warm te worden (toch vreemd in de tropen).

Na het diner zijn de kinderen al gauw weer verdwenen; ze hebben afgesproken met hun matties. Roberto en Judith gaan eerst weer naar Bert in de Bar en dan naar een muziek- en dansshow. Blijkbaar zijn we toch moe van de lange dag want Judith valt in slaap en Roberto vecht er ook tegen. Als er applaus is, schrikt Judith wakker en slaat haar glas wijn om op Roberto’s broek. Het is een lichte broek en de vlek is dus heeeel goed zichtbaar. Snel weer terug naar de hut, waar na lang boenen de vlek er toch grotendeels weer uit gaat. Gelukkig maar want je mag niet in je korte broek naar het diner en dit is de enige lange broek die Roberto mee heeft.

De kinderen spelen weer tot in de late uurtjes hangjongeren en genieten er met volle teugen van.

Dag 7 Another fun day at sea

Het schip is aan de terugreis begonnen. We varen in één keer van Cozumel naar Fort Lauderdale. De klok mag weer een uurtje vooruit, dus de nacht is iets korter geworden deze keer. We ontbijten laat, alhoewel Roberto en Judith al heerlijk op hun balkonnetje hebben genoten van een cappuccino. Zo’n balkon is ideaal. Je kunt in alle rust over zee kijken, een boekje lezen en van je koffie genieten.

Na het ontbijt gaan Sarah en Bas weer richting de andere tieners. Ze genieten er enorm van om een keer andere gezichten dan hun ouders te zien. Na ruim vier maanden met z’n vieren te zijn geweest, is dat ook wel begrijpelijk.

Roberto en Judith pakken nog een paar uurtjes zon op het zonnedek.

Daarna is het al weer inpakken geblazen. Voor het diner moet je je koffer al ingepakt en wel voor de deur hebben staan. Ook het vertrek is weer goed georganiseerd. Iedereen is in groepen verdeeld en elk half uur vertrekt er een groep. De hut van de kinderen is in een latere groep ingedeeld dan wij, dus we nemen die kleur wel….

Het is omgevlogen en wat anderen al tegen ons hadden gezegd, maar wat we moeilijk konden geloven; het is verslavend. We hebben zo genoten en we hebben eigenlijk geen echte nadelen kunnen bedenken (en als goede Hollanders hebben we dat natuurlijk wel geprobeerd…). Dit gaan we zeker nog een keer doen, waarschijnlijk volgend jaar al.