Door de datumgrens en in het ziekenhuis

13 juni 2010 en 13 juni 2010

We mogen nog tot zes uur blijven in het hotel voordat we worden opgehaald. We verdelen de tijd met school, inpakken en zwembad.

Om half zes kleden we ons aan en gaan in de lobby wachten op het busje. Tijdens de rit naar het vliegveld wordt Bas ineens helemaal duizelig en ziet hij de wereld draaien. Hij heeft ook nog hoofdpijn en is misselijk dus dat is niet echt fijn om te reizen.

We worden twee keer gecontroleerd door de beveiliging. Dat gaat allemaal vrij amateuristisch, dus zeker niet terroristproof. Je moet in een hokje en dan fouilleren ze je en doorzoeken ze jouw handbagage. Als we bij het hokje aankomen (er staan lange rijen) blijkt dat er een mannen- en een vrouwenhokje is en dat wij voor de mannen staan. Sarah en Judith mogen dan nog enigszins asociaal voordringen bij de andere rij. De veiligheidsdame keek in de tas, zag een knuffel en deed de rits weer dicht. Dat komt toch niet echt heel grondig over, maar goed.

Het vliegtuig maakte, heel vreemd vonden wij, een tussenlanding op een eilandje om te tanken. Dit gebeurde na ongeveer anderhalf uur vliegen en we moesten nog vijf. Je zou toch denken dat ze dat al op Fiji kunnen voltanken? Het was ook anders dan normaal want we kwamen nu twee uur te laat in Honolulu aan. Dat vonden wij eigenlijk niet zo erg want om zeven uur ’s ochtends bij een hotel aankomen is niet zo handig.

Na onze huurauto te hebben opgehaald, kwamen we nu rond tien uur aan op Waikiki. Bas voelde zich nog steeds niet beter en we waren dan ook heel blij dat we in ieder geval al één kamer konden krijgen. We zijn snel nog wat gaan eten om Bas in ieder geval wat bodem te geven. Daarna hebben we Bas in bed gestopt en zijn wij bij het zwembad gaan zitten. Het zwembad zit op de vijfde verdieping.

Rondom het hotel zitten allemaal leuke kleine winkeltjes. Heel erg toeristisch maar wel leuk en gezellig.

’s Avonds hebben we chinees gehaald omdat bij Bas de wereld nog steeds draait en het weinig zin heeft om dan te gaan rondlopen.

We vermoeden dat er iets met zijn evenwicht niet goed zit door het duiken want de misselijkheid en de hoofdpijn zijn wel al weg. Als het morgenochtend nog niet weg is gaan we naar de dokter met hem.

Na een 13 juni van 46 uur gaan we vroeg naar bed want om half twee ’s nachts spelen de Nederlandse leeuwen.

14 juni 2010

Om kwart over één gaat de wekker. We halen de kinderen op en zitten gezellig met z’n vieren in bed naar de wedstrijd te kijken. Het blijft raar hoe het zit met het tijdsverschil. We zijn weer een dag terug in de tijd gegooid en we leven nu ineens vroeger in plaats van later dan in Nederland.

Maar goed: de wedstrijd! Gelukkig werd de tweede helft beter met de juiste wissels van Burt (Bert kunnen ze niet uitspreken) en de opbouwende kritiek van Ruud Hullit in de rust. We hebben zachtjes gejuicht om onze buren niet wakker te schreeuwen. Na de wedstrijd zijn we weer lekker gaan slapen.

Als we deze dag voor de tweede keer wakker worden, voelt Bas zich nog steeds niet goed. Hij blijft duizelig en ziet de wereld draaien. Iedere keer als wij ergens naar toe lopen, moet Bas ondersteund worden. Roberto gaat gelijk na het ontbijt met hem naar de dokter. Dat is hier overigens goed geregeld. In een hotel hier vlak bij zit een dokter (of in ieder geval een praktijk) die 24 uur per dag open is. Ook de dokter denkt dat het probleem in Bas’ oor zit.” It’s gonna be alright”, volgens hem. Maar hij vertrouwt het toch niet helemaal en stuurt de heren door naar het ziekenhuis. Ook dat is weer netjes geregeld. Er komt een auto die Roberto en Bas naar het ziekenhuis brengen en die komt hen daarna ook weer ophalen.

Bas en Roberto worden afgezet bij een echte ER (Emergency Room) van het ziekenhuis. Het valt niet allemaal even mee. Niet alleen duurt het lang, maar het wordt ook steeds spannender. Bas kwam ondersteund door zijn vader het ziekenhuis instrompelen. Na een kwartier wordt hij in een rolstoel verder gereden. Vervolgens mag hij in een bed zitten. Daarna even in het bed liggen en nog wat later gaat er een dekentje over. Weer een half uur later wordt hij door een verpleger in het bed rondgereden. Je komt er dus duizelig aan en bent binnen een korte tijd patiënt. Ze nemen het heel serieus. Bas komt aan de hartbewaking, krijgt een infuus en ieder half uur wordt de bloeddruk gemeten. Omdat de duizeligheid niet van het duiken kan komen, worden er andere zaken gecontroleerd. Naast bloedonderzoek, ook een CT-scan. Ondertussen zitten Judith en Sarah zonder nieuws in het hotel te wachten. Uiteindelijk vertelt de dokter dat alle testen negatief zijn (toch apart dat je zo snel een uitslag van een bloedonderzoek en CT-scan kunt krijgen). Dus dat is goed. Je gaat je toch van alles indenken. Na zes uur in het ziekenhuis zijn Bas en Roberto het goed zat. Bas kan daar niet slapen en Roberto zit al zes uur op een stalen kruk. Bas heeft nog een diner gehad, Roberto moet het met het ontbijt van 8 uur geleden doen. Als de dokter uiteindelijk weer eens langskomt (nadat hij allemaal enge patiënten heeft geholpen, zoals iemand die zichzelf in brand heeft gestoken en een zieke gevangene) krijgen wij te horen dat Bas verder thuis mag uitzieken. Snel de dames gebeld en iedereen blij. Van toetsen maken zal wel even niets komen, maar dat heeft dan ook even niet de hoogste prioriteit. Het gaat overigens wel ietsje beter met Bas. Hij heeft pillen gekregen, maar wij houden het in de gaten, want drie dagen erg duizelig zijn, vinden wij niet normaal.